Heb je ooit een kind horen zeggen: ik wil filiaalchef van de Albert Heijn worden of afdelingshoofd bij een gemeente. Ik eigenlijk niet. Piloot, dokter, brandweerman, balletdanseres, zanger of misschien wel “iets met computers”, dat stellen de meeste kinderen zich voor van hun toekomst. Maar leidinggevende worden, hooguit als het de baas van Nederland of de wereld mag zijn. Dat dan nog wel.

Veel mensen lopen rond met een droom. Een droom om iets in hun leven tot stand te brengen: een eigen bedrijf stichten, een boek schrijven  of bij voorbeeld een weeshuis in Azië realiseren. Een diep verborgen wens, waar je meestal niet over praat, want stel je eens voor dat men je uitlacht. Maar wel één die je hoop geeft op een betere toekomst. Weg uit de sleur; groots en meeslepend willen wij leven, toch?

In onze samenleving is het bijna een wetmatigheid. Een succesvolle loopbaan is stapjes omhoog zetten, carrière maken heet dat. Degene die daar vanaf wijkt, is een mislukkeling of op zijn minst een zonderling.