Een tijdje geleden stond ik wat na te praten met een personeelsfunctionaris van een kleinere gemeente. We hadden even daarvoor samen met een manager van een afdeling een lastige casus besproken. Want wat te doen met een chronisch depressieve medewerker op leeftijd, die ondertussen al meer dan anderhalf jaar thuiszit, en waarvan het de vraag is wat zijn toegevoegde waarde voor de gemeente de komende jaren nog zal zijn.

Onlangs trof ik in een essay van Rutger Bregman en Jesse Frederik - Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers - de term 'Bullshit Jobs'. Kort gezegd bedoelen ze hiermee dat veel banen eigenlijk weinig toevoegen aan de welvaart, en misschien ook wel het welzijn, van de samenleving. Wie er meer over wil weten, lees het boeiende werk van beide jonge heren. Bij mij kwam in ieder geval de vraag naar boven: heb ik als loopbaanadviseur misschien ook zo’n Bullshit Job. Ben ik wel echt nodig?

Peinzend kijkt ze mij over haar wijnglas aan. Anja heet ze, en ze is de directeur van de sociale dienst van een gemeente bij mij in de buurt. Ik ken haar al jaren en toevallig treffen we elkaar hier op de borrel, na afloop van een conferentie. "Weet je wat ons probleem binnen de organisatie is?", vraagt ze. Hoewel ik wel een vermoeden heb, kies ik ervoor om wijselijk mijn mond te houden.